Średniowiecze – kościół i zakonnicy ratują wino
W średniowieczu główną rolę w rozwoju winiarstwa odegrał kościół, a zwłaszcza mnisi skupieni w licznych klasztorach na terenie całej Europy. Wino potrzebne było do celów religijnych. W przyklasztornych winnicach produkowano duże ilości wina o stosunkowo dobrej, jak na te czasy, jakości.
Ekspertami winiarstwa są zakony Benedyktynów i Cystersów, a kolebką produkcji wina są klasztory Cluny i Citeaux położone w Burgundii.
Do klasztoru Cluny należały setki hektarów ziemi, na której uprawiano zboża, warzywa oraz zakładano winnice. Z kolei do zakonu Cystersów należała posiadłość i winnica Clos de Vougeot. Do dzisiaj powstaje tam doskonałe wino, choć winnica nie należy już do zakonu.
Popyt na wino rośnie za sprawą dużej konsumpcji wśród zakonników. Spożycie wina stało się standardem życia zakonnego, skupionego w ponad 800 klasztorach.
Klasztory Benedyktynów w Europie w X-XII wieku
Klasztory Cystersów w XII wieku
Benedyktyni w Burgundii – opactwo w Cluny
Klasztor Cystersów w Citeaux
Clos de Vougeot – słynna winnica Cystersów w Burgundii
Według reguły zakonu Benedyktynów picie jednej kwarty (1,1 l) wina dziennie jest wystarczające, lecz opat może zezwolić na większą konsumpcję. Ograniczenie spożycia wina do kwarty dziennie nie dotyczyło dni świątecznych, których w tym okresie było pond 150 w roku, a osoby duchowne stanowiły prawie 20 % społeczeństwa.
Dodatkowe, spore zapotrzebowanie na wino wynikało z faktu, że do roku 1414 komunia święta udzielana była pod postacią chleba i wina.
